Καβάλλα πάει ο Χάροντας

το Διγενή στον 'Αδη,

κι άλλους μαζί... Κλαίει, δέρνεται

τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του

δεμένους τα καπούλια,

της λεβεντιάς τον άνεμο,

της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε

στου Χάρου το ποδάρι,

ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

κοιτάει τον καβαλλάρη!

Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα,

δεν περνώ με τα χρόνια.

Μ’ άγγιξες και δε μ’ ένοιωσες

στα μαρμαρένια αλώνια;

Είμ’ εγώ η ακατάλυτη

ψυχή των Σαλαμίνων.

Στην Εφτάλοφην έφερα

το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,

μονάχα ξαποσταίνω.

Στη ζωή ξαναφαίνομαι

και λαούς ανασταίνω!